گفتاری از مانا نیستانی که به نکوهش مجازات اعدام در جامعه ایران می پردازد و صدور احکامی چون اعدام را عاملی بازدارنده برای کاهش میزان جرم و جنایت نمی داند.
وی در بخشی در این گفتار که در کانال تلگرامی اش نیز منتشر شده، گفت:
“دقت دارید که اعمال مجازات اعدام حتی باعث نشده که فاصله بین این قتل های کودکان کم بشود، فلسفه مجازات اعدام به مثابه عامل عبرت و ترساندن مجرمین شاید درصورتی معنا بگیرد که با مجرمین و خلاف کاران حرفه ای سر و کار داشته باشیم که از درصدی سلامت عقل بهره برده، از آینده خود و مجازات اعدام برهاسند و از ترس عقوبت شاید دست به خلاف نزنند.”
در بخش دیگری از این گفته های آمده است :
“اما وقتی طرف ما شهروندان عادی است که از بیماری های روانی، جنسی ناشی از دهه ها سرکوب و فشار رنج می برند، اعدام چه سود دارد جز خنک شدن موقتی دل جماعت عصبانی تا مورد بعد و جنایت بعد و اعدامی دیگر.”
مانا نیستانی جامعه ما را دچار از هم گسیختگی های روانی می داند و راه حل کاهش جرم و جنایت را فریاد کشیدن نمی داند بلکه در این ارتباط می گوید:
“راه حل کنار گذاشتن انکار مداوم و همیشگی معضل بیماری است، چرا که لابد آبرویمان جلو دیگران«فرنگی ها مثلا» می رود، جنایت البته هیچ وقت کامل از بین نمی رود و ریشه کن نمی شود، اما دست کم کاری کنیم که شهروندان عادی تبدیل به قاتلین و متجاوزین به القوه نشوند”
این گفتار را با هم بشنویم