استاد علینقی وزیری موسیقیدان و پایه‌گذار موسیقی جدید ایران در سال ۱۲۶۶ به دنیا آمد و از ۱۴سالگی با موسیقی آشنا شد.
علینقی وزیری یکی از فرزندان بی‌بی‌خانم استرآبادی، نویسنده، بنیان‌گذار اولین دبستان دخترانه و یکی از نخستین پیشگامان حقوق زنان ایران بود. از دیگر خواهر و برادران علینقی می‌توان حسنعلی وزیری، مولود وزیری، خدیجه افضل وزیری، علیرضا وزیری را نام برد. پدرش موسی وزیری افسر قزاقخانه بود. از ۱۴ سالگی با موسیقی آشنا شد. نزد دایی دکترش حسینعلی خان مقدمات نواختن تار را آموخت. برادر کوچکتر او حسنعلی خان در جایی گفته بود که برادرم هر جا که ساز می‌دید نمونه‌ای از آن را برای خود تهیه می‌کرد و به تدریج اتاقش پر از ساز شده بود اما او به ویولن و تار علاقهٔ بیشتری داشت. در میان افسران دسته موزیک از سلیمان خان ارمنی موزیک نظام درس گرفت و با مطیع الدوله حجازی دوستش -که مشق ویولن می‌کرد- شاگرد کشیشی شدند که معلم مدرسه سن لویی بود و به آنان موسیقی علمی مغرب زمین و ارگ می‌آموخت. وی در تمرین تار آنقدر افراط می‌کرد که به قول همسر اولش شام و ناهار نداشت. خود را در صندوقخانه منزل حبس می‌کرد و در تاریکی ساز می‌زد تا انگشتانش به جای پرده‌ها عادت کنند.
وی در ٣١ سالگی به مدت ۵ سال در پاریس و برلین، به تحصیل و تجربه در علوم متعارف موسیقی غرب پرداخت.
وزیری در ١٣٠٢ که به ایران بازگشت مدرسه عالی موسیقی را تأسیس کرد و به چاپ کتاب‌های متعدد و کنسرت‌ها و ضبط صفحات گرامافون اقدام کرد.
در این فرصت به تحقیق در زمینه موسیقی پرداخت و هیئت علمی دانشگاه تهران پس از مدتی وی را به عنوان استاد کرسی هنر و زیباشناسی به تدریس در دانشگاه مأمور کرد.
وزیری پس از شهریور ١٣٢٠ به ریاست اداره موسیقی کشور و مجله موسیقی و اداره رادیو مشغول شد اما چون با کارشکنی‌ها مواجه شد به دانشگاه برگشت و تا پایان زندگی به تدریس پرداخت.
وزیری اولین پایه‌گذار و پدر موسیقی جدید ایران پس از انقلاب مشروطه است و باید او را پایه‌گذار موسیقی جدید ایران دانست.
وزیری در ساختن و پرداختن نخستین سرود ملی جمهوری اسلامی ایران نیز فعالیت کرد و قطعاتی مانند ای وطن خاک ایران و نیز مارش ظفر را ساخت.
استاد وزیری همچنین نخستین کتاب در رشته موسیقی ایرانی به شیوه علمی را با نام شیوه‌نامه تار نوشته است.
استاد علینقی وزیری سرانجام در ١٨ شهریور سال ١٣۵٨، در ٩٢ سالگی درگذشت.
منبع ویکیپدیا