روز ٢۵ نوامبر روز منع خشونت بر زنان نام گذاری شده است. در روز ۲۵نوامبر سال ۱۹۶۰ سه خواهر به نام‌های پاتریا، ماریا و آنتونیا میرابال در راهمبارزه با حکومت دیکتاتوری رافائل توروخیو در جمهوری دومینیکن کشته شدند. ۲۱ سال بعد در سال ۱۹۸۱، در همایشی در بوگوتا، با شرکت مدافعان حقوقزنان در آمریکای لاتین و منطقه کارائیب، پیشنهاد اختصاص دادن روز قتلخواهران میرابل به روز منع خشونت علیه زنان مطرح گردید و در سال ۱۹۹۹سازمان ملل نیز ۲۵ نوامبر را به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان بهرسمیت شناخت. از آن پس هر ساله این روز گرامی داشته می شود واعتراضات جهانی گسترده ای برای منع خشونت بر زنان صورت می گیرد. باوجود مبارزه مداوم زنان و مردان پیشرو، خشونت علیه زنان
همچنان در سراسر جهان ادامه دارد و نیمی از جامعه یعنی زنان را هدفسرکوب خود قرار داده است زیرا نه تنها قوانین تبعیض آمیز بلکه فرهنگ بهشدت مرد– پدرسالار نیز بر جهان حکمروایی می کند، ولی به دلیل آگاه شدنزنان آزادی خواه و برابری طلب، این مبارزه نیز به یکی از مهم‌ترین مبارزاتبرابری خواهانه علیه هر گونه تبعیض و نابرابری‌های عمیق اجتماعی تبدیل شدهاست. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز، به واسطه تسلط مذهب وشرع بر قوانین مصوب کشور، تبعیض علیه زنان به شدت نهادینه شده است ودر نتیجه هر صدای اعتراضی را با خشونتی سازمان یافته و به شدتمردسالار، از چند زاویه مورد هدف قرار داده و زنان آزادی خواه و برابری طلبرا به شدت سرکوب و حتی تحقیر می کنند.
بنا بر آمار سازمان ملل متحد، ۳۵ درصد زنان جهان، در طول عمرشان تحتخشونت های جسمی، روانی و آزار جنسی قرار می گیرند. این آمار در بسیاریاز کشورهائی که در زیر سلطه حکومت های دیکتاتوری و قوانین زن ستیز قراردارند به بیش از ۷ درصد هم می رسد. خشونت و تبعیض علیه زنان در کشور ماایران نیز در همین رده قرار دارد و با قوانین شریعت اسلامی و تثبیت فرهنگمردسالاری، این خشونت افسار گسیخته به شدت اعمال می شود.
رژیم “جمهوری” اسلامی در عمر چهل ساله اش ابتدا با فرمان حجاب اجباریتوسط روح الله خمینی، خشونت را آغاز و به تدریح با تثبیت قوانین زن ستیز،خشونت علیه زنان را گسترش داده است. به طوری که امروز ایران بالاترین رقمخودکشی زنان در خاورمیانه، قتل های ناموسی و آمار بالای ازدواج کودکان رادارا است که از نظر متخصصین رابطه‌ای مستقیم با سیاست ها و قوانینمردسالارانه حکومت اسلامی ایران دارد.
مسئله چند همسری، صیغه (فحشاء موقت)، نداشتن حق انتخاب همسر،ممنوعیت سقط جنین، نداشتن حق نگهداری فرزندان پس از درگذشت شوهر،نداشتن حق تعیین محل سکونت و مسافرت، نداشتن حق تحصیل و کار دربعضی از رشته ها، قوانین ارث و طلاق و حجاب اجباری نمونه های بارزی ازقوانین زن ستیزانه ای است که به طور سیستماتیک خشونت های جنسیتی رادر جامعه پایدار می سازد. متاسفانه در برخی از مناطق ایران اگر چه بهصورت محدود، عمل شنیع و وحشیانه ختنه دختران هنوز صورت می‌گیرد وجمهوری اسلامی ایران برای جلوگیری از این عمل تبهکارانه هیچ اقدام فرهنگیو قانونی به کار نمی برد.
مبارزات زنان آگاه و پیشرو ایران پس از صدور فرمان حجاب اجباری به عنواناولین اقدام رژیم بر ضد زنان، از ۸ مارس ۱۹۷۹ آغاز و تاکنون به طور مداومولی با فراز و فرودهایی ادامه داشته است و زنان در مواردی نیز توانسته اندرژیم را به عقب نشینی وادار کنند و در این راه از دستگیری، زندان و شکنجهنهراسیده و هر گز از پا ننشسته اند. با گسترش مبارزات زنان آزادی خواه وبرابری طلب به ویژه از سال ۹۶ به بعد، سرکوب های رژیم شدیدتر و وحشیانهتر شده است و حکم هایی بسیار سنگین برای زنان مبارز صادر می‌کنند و درحال حاضر نیز تعداد قابل توجهی از این زنان فعال در حوزه های مدنی،سیاسی و عقیدتی در زندان های مختلف حکومت اسلامی ایران با احکامبسیار سنگین در حبس اند و گاه زیر آزار و اذیت های جنسیتی به سر می‌برندکه بر خود لازم دیدیم که نام تعدادی از آن‌ها را در این جا ذکر کنیم:
آزیتا رفیع زاده، آیلار باختری، ارس امیری، اسرین درکاله، النا اله وردی، الهامبرمکی، حکیمه (گندم) بهمانی، حوریه (فاطمه) ضیایی آزاد، رقیه حاجیماشاالله، زینب جلالیان، زهرا زهتاب چی، زهرا صادقی، سپیده مرادی، سمانهنوروز، سهیلا مرادی، سیما انتصاری، سپیده قلیان، شکوفه یداللهی، صبا کردافشاری، فاطمه باختری، فاطمه (آتنا) دائمی، فاطمه سپهری، فاطمه مثنی، گلرخ ابراهیمی ایرایی، لیلا حسین زاده، مریم اکبری منفرد، مریم محمدی، مژدهنگهدار، مژگان (مایا) کشاورز، معصومه (مینو) قاسم زاده ملک شاه، منیرهعربشاهی، نازنین زاغری رتکلیف، معصومه عسکری، ناهید بهشید، ندا ناجی،نرگس محمدی، نسرین ستوده، نگین قدمیان، هنگامه شهیدی، یاسمن آریانی.
رژیم با سرکوب شدید و تحقیر زنان و احکام سنگین و وثیقه های وحشتناک تربرای آزادی موقت بسیاری از زندانیان چه زن و چه مرد، می خواهد جلویمبارزات زنان را برای دست یابی به حقوق انسانی شان بگیرد ولی زهی خیالباطل، حکومت از مبارزات پیگیرانه و شجاعانه زنان به شدت ترسیده و ناتوانشده است و عجز حکومت را به وضوح می‌توان مشاهده کرد.
زنان مبارز ایران برای برخورداری از کرامت انسانی و پی ریزی جامعه ای آزادو بدون تبعیض و به ویژه برای برقراری برابری جنسیتی و حقوقی، همچنان بهمبارزات آزادی خواهانه و برابری طلبانه خود ادامه می دهند و دور نیست روزیکه به حقوق انسانی خود دست یابند. ما نهادهای دادخواه و مدافع حقوقبرابری انسان ها، امضاکنندگان این بیانیه، روز جهانی مبارزه برای رفعخشونت از زنان را گرامی می داریم و در راه از بین بردن هر گونه ستم وخشونت و تبعیض به زنان و برای حذف ساختار و قوانین زن ستیز، همراه زنانمبارز و آگاه ایستاده و تلاش کرده و از تمامی زنان و مردان برابری خواهدرخواست داریم که برای دست یابی به این مهم با ما همراه شوند.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
آبان ماه ۱۳۹۸ برابر با ماه نوامبر۲۰۱۹
امضاء:
۱ – انجمن زنان ایرانی – مونترال
۲ – انجمن تئاتر ایران و آلمان ـ کلن
۳ – انجمن ایرانیان نیویورک
۴ – انجمن جمهوری خواهان آلمان
۵ – انجمن همبستگی ایرانیان – تگزاس
۶ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۷ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۸ – بنیاد اسماعیل خویی
۹ – مادران پارک لاله ایران
۱۰ – حامیان مادران پارک لاله – دورتموند
۱۱ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۱۲ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۳ – شاخه زنان حزب آزادی و رفاه ایرانیان
۱۴ – شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۵ – شورای هماهنگی جنبش جمهوری خواهان دموکراتیک و لائیک ایران
۱۶ – فدراسیون اروپرس
۱۷ – کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۸ – کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۹ – کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۲۰ – کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۱ – مادران صلح مونترال
۲۲ – نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۳ – همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – هلند
۲۴ – همبستگی برای حقوق بشر در ایران – کلگری
۲۵ – همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال
۲۶ – همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – ونکوور