با درودهايى به بلنداى آسمان و گرماى خورشيد:
من و انکارِ شراب! این چه حکایت باشد؟
غالباً این قَدَرَم عقل و کِفایت باشد
تا به غایت رهِ میخانه نمی‌دانستم
ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد
زاهد و عجب و نماز و من و مستی و نیاز
تا تو را خود ز میان با که عنایت باشد
در برنامه امروز و در بخش نخست اين سلسله گفتارها يارى جستم از پژوهش استاد اسماعيل خدابنده و پيشگفتار ارزنده و خردمندانه اى كه بر اساس دو نسخه علامه قزوينى و قاسم غنى نوشته اند ، ناشر استاد زند ياد جواداقبال كه زاده ١٣٠١ و در گذشت ١٣٩٠ ميباشد و يادش را گرامى ميداريم كه زمينه آموزش اين ديوان با پيشگفتار استاد خدابنده فراهم آوردند و نام كتاب” ديوان خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازى با استفاده از سه نسخه تصحيح شده محمد قزوينى و دكتر قاسم غنى ” ميباشد ، در اين سلسله گفتارها بهره جسته ام از بزرگانى همانند : محمد جعفرمحجوب ، على دشتى، خانلرى ، انجوى شيرازى، علامه قروينى، قاسم غنى، مسعود فرزاد، حسينعلى هروى، شرح سودى، سعيد نياز كرمانى ، پژمان بختيارى، احمد شاملو، هوشنگ ابتهاج، عبدالرحيم خلخالى، جلالى نائبنى ، ندير احمد، محمد قدسى ، ايرج افشار، اديب برومند، خطيب رهبر ، صادق سجادى، محمودى بختيارى ، رشيد عيوضى ، اكبر بهراميان ، يحيى قريب، على اكبر رزاز ، محمدعلى ندوشن محمود هومن، اسماعيل خويى و بسيار ديگر از فرهيخته گان شعر و ادب پارسى ، اكنون با بهره جويى از دانش بزرگانى كه نام بردم برنامه را ادامه ميدهم از كتابى كه برشمردم كه ٣٥٦ صفحه ميباشد با خطى نفيس از استاد عباس منظورى گردآورى شده و شامل ٤٨٩ غزل ٢ مثنوى ، ٣٣ قطعه ، ٤١ رباعى است در بخش نخست و آشنايى با اين مجموعه گرانقدر هستيم و از اين ديوان شرح چند غزل را براى دوستان ارمغان دارم “من که شب‌ها رهِ تقوا زده‌ام با دف و چنگ/ این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد؟” دوستان را به مهر و شادى ميسپارم و تا شنودى ديگر بدرود