شاید کم‌تر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند داریوش اقبالی در همه‌ی دوران فعالیت هنری‌اش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با حسن خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی بازی‌گر، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه‌ی «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه‌ی نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفت‌وگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با ایرج جنتی عطایی و بابک بیات آغاز کرده است. داریوش تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
داریوش اقبالی در همه‌ی سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته است. او همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند. یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش اقبالی در مورد اعتیاد خود و انگیزه‌ی ترک آن چنین می‌گوید: «یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی گذارم، بچه هایم و خانواده ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می داد. نتیجتا فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی اش می گوید، چرا من ترک نکنم. این نوع پیام رسانی کار کرده است. پس داریوش ترک کرده است پس من هم می توانم ترک کنم. به خودم گفتم ببین من چه مصرف کننده ای بودم که طرف می گوید…»:
گفته می‌شود بعد از تاسیس بنیاد آینه و تبلیغاتی که داریوش علیه اعتیاد به راه انداخت بیش از چهل هزار نفر اعتیاد را ترک کرده‌اند. داریوش در سال ۲۰۰۵ میلادی جایزه‌‌ی رون سیمونز و رو رونالد رایت به جهت حمایت از حقوق اقلیت‌ها را از آن خود کرد. او هم‌چنین تقدیرنامه شهرداری لس‌آنجلس را دریافت کرد. داریوش از سوی وزیر فرهنگ کانادا و هم‌چنین از سوی وزارت فرهنگ سوئد لوح افتخار دریافت کرد.
داریوش علاوه بر خوانندگی در دو فیلم سینمایی نیز ایفای نقش کرده است. فیلم فریاد زیر آب، به کارگردانی سیروس الوند و فیلم یاران به کارگردانی محمد دلجو دیگر فیلمی است که داریوش در آن ایفای نقش کرده است. از معروف‌ترین آهنگ‌های داریوش می‌توان به سال ۲۰۰۰، ای عشق، شقایق، دست‌های تو، وطن، زندونی و بوی خوب گندم اشاره کرد. داریوش هم‌اکنون در شهر لس‌آنجلس در ایالت کالیفرنیا در آمریکا ساکن است.
منبع توانا